چون کوه استوار....

   

در افسانه های یونان باستان، سخن از زنی است بنام *پاندورا* که زیباترین بود.
زئوس او را با صندوقی سر بسته به روی خاک فرستاد و از او خواست تا هرگز آن صندوق را نگشاید...
اما کنجکاوی زنانه او تحریک شد و صندوق را گشود!!
دید مالامال از ملال است! پس سراسیمه آن را بست.
ناله ای ار نهان صندوق بر آمد که....پاندورا، همه همراهان مرا آزاد کردی جز مرا؟!!
پاندورا پرسید تو کیستی؟
ــ من امید هستم!!
میگویند اگر پاندورا امید را هم رها می کرد ، دیگر انسان قادر به تحمل انبوه اندوه های خود نبود.
سینه من صندوق در بسته ای بود که به پاندورای خود سپردم....

آنان که می خواهند نور شوند بسوی خورشید می شتابند و آنانکه هوس و هوای سبزی در سر دارند راه بهار را در پیش میگیرند.
هر کس به سوی هدف خویش اما من که پر ز سودایم چه؟
جام زهری نوشم؟ تا از بند افکار پوچ رها شوم.
اول از همه سودایی دارم که چون کوه باشم.ولی کوه که دل ندارد؟البته که دارد.مگر بی دل میشود؟
میتوانم کوهی باشم با گوشت و استخوان و اعضای بدن به دورش.
محکم چون کوه با ظاهری انسان وار .
از ظاهر کوه شاید احساس ....قدرت و عظمت و بزرگی و تحسین به کسی دست دهد ولی ندیدم کسی عاشق کوه شود.
من میخواهم چون کوه باشم.پایدار و استوار...
من میخواهم چون صندوقچه باز شده پاندورا باشم،پر ز امید...
شاید روزی شود که کسی عاشق کوه شود.

                     پنداشتی چون کوه،کوه خامش دمسردم؟
                     بی درد،سنگ ساکت بی دردم؟
                     ــ نی
                     قله ام !
                     بلند ترین قله غرور!
                     اینک درون سینه من التهابهاست.
                     هرگز گمان مبر
                     شد خاطرات تلخ فراموشم...
                     هر چند...
                     نستوه کوه ساکت و سردم
                     اما ..
                     آتشفشان مرده خاموشم.