کوه

آی؛ ای کوه بلند؛
ای سراپا همه بند‌‌؛
از تو آموخته ام،
که نترسم از غرش ارابه سنگین زمان،
و هراسی ندهم راه به دل از طوفان،
کاه بودن ننگ است،

کوه میباید بود...
                             
                 .........................................................................................